Από τα γενεθλιάτικα τραπέζια της παιδικής μου ηλικίας με τον ενθουσιασμό και το αχόρταγο βλέμμα των συγγενών και των φίλων γύρω από τον οικογενειακό μπουφέ, μέχρι τα μυσταγωγικά σούφικα γεύματα με τους ατελείωτους κανόνες και τους σιωπηλούς πιστούς, ανακαλύπτει κανείς τα γαστρονομικά μυστικά αιώνων συνύπαρξης.

Αρχαίες ελληνικές συνταγές με στόχο την ευημερία αλλά και την απόλαυση, συνυπάρχουν με την αραβική φεστιβαλική διάθεση των χαλίφηδων, την πολυκατευθυντική διάθεση των σουλτάνων του Οθωμανικού παρελθόντος, αλλά και τα στοιχεία μικρότερων κοινοτήτων με τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της κάθε περιοχής. Οι σιωπηλές ανταλλαγές ανάμεσα στις μειονότητες στο πέρασμα του χρόνου, σε επίπεδο υλικών αλλά και τεχνικών, γέννησαν μια νέα κουζίνα, με κοινή ταυτότητα και κοινό στόχο: την τελετουργία της από κοινού απόλαυσης.

Έτσι, η φινέτσα και η χάρη της Αρμένικης και της Ρωμέικης παράδοσης συναντούν τη σπιρτάδα της Λιβανέζικης και της Συριακής επιλογής των υλικών, δημιουργώντας ένα ολοζώντανο γαστρονομικό γαϊτανάκι, με την έννοια του «μαζί» να χρωματίζει τις γεύσεις.

Η πρωτογενής ανάγκη λοιπόν για καλό και θρεπτικό φαγητό δημιούργησε, όπως φαίνεται, την πρώτη φωλιά πολιτισμού για τον άνθρωπο, ο οποίος τώρα περισσότερο από ποτέ καλείται να επανασυνδεθεί με το μακρινό παρελθόν του και τις μέρες που άκουγε και σεβόταν την εναλλαγή των εποχών και τις ποικιλίες που κυοφορούνται σε αυτήν, χωρίς την ανάγκη για έλεγχο της πρώτης ύλης. αλλά με γνώμονα την φροντίδα του εαυτού.

Ενός εαυτού μακριά από το εγώ, ενός εαυτού μέλους πια μίας παγκόσμιας κοινότητας, η οποία θυμάται σε κάθε γεύμα που ξεκινάει να καταθέσει εκτίμηση και ευχαριστίες τόσο στους παρόντες και απόντες αγαπημένους, όσο και στον ταξιδιώτη απεσταλμένο του θεού, νιώθοντας τη γαλήνη και την ολοκλήρωση του να ζει κανείς στο παρόν, καρπωμένος τα αγαθά της εποχής του.